Gistermiddag ging ik op pad om de herfst te fotograferen. Op zoek naar mooi gekleurde bladeren, dennenappels, eikels en vooral paddenstoelen. Het werd Haarle, de Sprengenberg. Dat is een mooi stukje Sallandse Heuvelrug. Toen ik de auto parkeerde dacht ik: wat druk! Daar houd ik helemaal niet van, maar gelukkig viel het mee. Meestal neem ik niet de uitgezette routes, dan merk je er ook niet zo veel van. Graag ontloop ik de wandelgroepjes met dames die de hele route luid praten en de laatste roddels bespreken. Ook heb ik weinig zin in rennende, gillende kinderen, blaffende honden etc. De kans dat je dan nog iets moois fotografeert, is erg klein.
De geur van het bos, de kleuren, het was heerlijk. Op de hele route zocht ik naar mooie tafereeltjes op de grond.
De paddenstoelen in het groene mos zijn een mooi gezicht. Dat was precies waar ik naar op zoek was.
Ook mooi gevormde dennenappels zijn een foto waard.
Maar toen zag ik iets waar ik niet op had gerekend. Helemaal verstopt in een inhammetje deze kabouters. Ze wonen op nummer negen. De was hangt buiten. Leuk!
Iets verderop zag ik deze paddenstoel! En ik dacht: hij bestaat! Kabouter Spillebeen. 😉 Hopelijk houdt deze paddenstoel het wel. Het zou jammer zijn als hij krak zegt, hij is zo mooi.
Als slagroom op de taart, kwam ik aan het eind van mijn wandeling de schaapskudde tegen. Nog even gezellig gepraat met de herder en de honden geaaid. Ook heb ik veel foto’s gemaakt. Mogelijk wordt dat nog een apart blog. Het is een prachtig gezicht, als die witte schaapjes. En één zwarte.
