Vorige week heb ik een bezoek gebracht aan Naturzoo Rheine. Een heerlijke dierentuin. Niet zo groot, maar wel veel mooie dieren die je van dichtbij kunt zien. De dieren hebben veel ruimte. Fijne plek om te fotograferen. Het was een fijne dag, maar er was ook een treurig moment.
Het treurige moment was de aanblik van een gelada met een dode baby. In Rheine is een grote groep gelada’s. Er zijn heel veel jongen die spelen en ravotten. Prachtig!
Tussen al dat moois een moeder met een dood jong. Wat triest. Ze hield zich wat afzijdig van de andere apen. Alleen een jonge aap, ik denk een ouder jong van deze moeder, bleef af en toe wat bij haar zitten. Ze was druk bezig het dode jong te verzorgen (vlooien), pakte het op en ging iets verder op weer verder met de verzorging. Ze hield steeds contact met de kleine. Na een tijdje zat ze helemaal alleen.
Om de moeder heen gaat het leven verder, zoals het altijd gaat. Andere leden van de groep zaten fijn bij elkaar te knuffelen, keuvelen en te vlooien. Gelada’s communiceren veel, met geluiden en heel uitgebreid met het gezicht.
De jongen ravotten op de rotsen. Het zijn goede klimmers. Ze springen van steen naar steen. Je houdt je hart vast, maar het gaat steeds goed.
Ook de kleintjes voeren “gesprekken” met elkaar.
Vader eet gras. Gelada’s zijn de enige apen soort die zich met gras voeden. Het lijkt of hij lacht, maar de gelaatsuitdrukkingen van apen zijn niet gelijk aan die van ons.
Er wordt zelfs gewerkt aan nieuwe baby’s.
Ondertussen zit moeder alleen met haar dode kind.
Waarom grijpen de verzorgers niet in zou je kunnen vragen? Men grijpt niet in, omdat dit in de vrije natuur ook zo gaat. Een moeder draagt een dode baby vaak meerdere dagen met zich mee. De dierentuin gunt deze moeder de tijd om te rouwen en afscheid nemen. Pas als ze er voor kiest om het kleintje achter te laten, zal men het dode jong weghalen.
Ook in dit voorbeeld blijkt weer dat dieren gevoel hebben. Dat ze verlies en verdriet kennen. Mensen die zeggen dat dieren het toch niet snappen en niets voelen hoeven daar bij mij niet mee aan te komen. Kijk naar de foto’s en zie het zelf.
Prachtige foto en wat triest zo dat dode aapje , je heb het Mooi gefotografeerd
Het is en blijft triest. Het hoort wel bij het leven natuurlijk.
Het is een indringend gezicht, zeker omdat de moeder het er duidelijk zo moeilijk mee heeft.
Dank voor je reactie.
Groet, Anja
Och, wat triest de moeder met het dode jong. Je voelt gewoon haar verdriet als je naar de foto’s kijkt.
Mooi dat moeder zoveel tijd krijgt als zij nodig heeft om afscheid van haar kleintje te nemen. Net als voor ons, zal dat voor de dieren net zo’n ingrijpende gebeurtenis zijn.
Groetjes,
Annette
In Rheine doen ze hun best om de natuur de gang de laten gaan. Het heet ook Naturzoo. Het heeft natuurlijk ook beperkingen, maar dit doen ze goed. Maar het blijft een triest gezicht.