In de Apenheul, tussen het ritselen van bladeren en het geroezemoes van bezoekers, ontstaat soms een bijzonder moment.
Je kijkt door je lens, wachtend, observerend. En dan — daar is het. Een blik. Een aap kijkt recht in de camera, of juist niet. Soms is het een blik in de verte die het doet. Een blik die iets oproept. Wat denkt die aap? Wat gaat er in hem om? Als ze eens konden praten…
Het vastleggen van zo’n moment is deels een kwestie van geluk, maar het vraagt ook geduld. Mensen vragen me weleens: Hoe kan het dat die aap recht in de lens kijkt?
Vandaag deel ik opnieuw drie foto’s waarop dat gebeurt. Wat ik daarvoor doe? Helemaal niets. Ik wacht gewoon op het juiste moment. Vroeg of laat kijken ze allemaal. En dan: klik!
Het is verleidelijk om menselijke emoties te projecteren op die blik — verdriet, wijsheid, verwondering. Maar dat mag je niet doen. Je weet het niet. En juist in dat niet-weten schuilt de magie.
De blik van een primaat is geen spiegel, maar een venster naar een andere manier van zijn. Een wereld waarin communicatie niet altijd woorden nodig heeft, en betekenis niet altijd verklaard hoeft te worden.
Het is gewoon mooi.
Deze foto’s werden hier genomen:
