Twee weken geleden heb ik X verwijderd. Al langer geleden had ik Instagram en Facebook al weg gedaan. Nu ik mijn sociale media-accounts bijna allemaal heb verwijderd, denk ik wel eens: Wat wil ik met mijn fotografie? Is het nog leuk als ik het niet meer deel? Is het genoeg dat ik het alleen zelf zie? Er zijn wel wat bezoekers op mijn website, maar vermoedelijk zal dat teruglopen. Als je dit leest, heb je mijn website in ieder geval gevonden.
Verder heb ik dit jaar nog maar weinig gefotografeerd. Maar dan zie ik dit soort plaatjes en denk. Dit is toch wel heel leuk. Dus binnenkort zal ik wel weer ergens met mijn 150-600 mm lens in de weer zijn. En dan misschien alleen voor mezelf. Het zij zo.
Hier onder vind je foto’s die ik dit jaar maakte in de Apenheul en Artis Amsterdam.
Kapucijnapen zijn kleine apen die leven in de regenwouden van Centraal- en Zuid-Amerika. Ze hebben een opvallende vacht op hun hoofd die lijkt op de kap van een monnik, vandaar hun naam. Kapucijnapen zijn heel slim en nieuwsgierig. Ze gebruiken soms stenen om noten te kraken of takken om insecten te vangen. Ze leven in groepen met een duidelijke leider en communiceren met geluiden, gezichtsuitdrukkingen en gebaren. Deze apen zijn goed in klimmen en onderzoeken hun omgeving met hun behendige vingers en staarten. Ze zijn een interessant onderwerp voor wetenschappers vanwege hun sociale gedrag en probleemoplossende vaardigheden.
Er zijn 12 verschillende soorten. Wat dan vooral opvalt, is dat ze allemaal verschillende kleuren hebben. Ze zijn heel actief en ondernemend, maar zien er vaak heel ernstig uit. Ze hebben een beetje een donkeren blik.
De foto’s die ik deel zijn in 2 verschillende dierentuinen genomen. Het zijn maar twee soorten. Zie de tekst onder de foto’s.
De rode brulaap (Alouatta seniculus) is een opvallende primatensoort die voorkomt in de regenwouden van Zuid-Amerika. Deze apen staan bekend om hun luide, brullende roep, die tot wel vijf kilometer ver te horen is. Dit geluid wordt geproduceerd door een speciaal aangepaste keel en stembanden, en dient om territorium af te bakenen en te communiceren met andere groepen.
Rode brulapen hebben een roodbruine vacht en leven voornamelijk in bomen, waar ze zich voeden met bladeren, vruchten en bloemen. Ze leven in groepen van ongeveer 10 tot 15 individuen, bestaande uit zowel mannetjes als vrouwtjes en hun jongen. Hun sociale structuur is complex en ze vertonen veel zorg voor hun nakomelingen.
Ik deel foto’s die ik maakte in de Apenheul in 2017 en in 2024. Er is een duidelijk verschil in de kleuren en het licht van de foto’s van 2017 en 2024. Andere camera, andere lens en een groot verschil in ervaring met fotografie,
Rode brulaap – Red howler monkey 2017Rode brulaap – Red howler monkey 2017Rode brulaap – Red howler monkey 2017Rode brulaap – Red howler monkey 2017Rode brulaap – Red howler monkey 2024Rode brulaap – Red howler monkey 2024Rode brulaap – Red howler monkey 2024
Het Apenheul seizoen is weer bijna afgelopen. Over 2 weken sluiten ze de deuren tot het voorjaar van 2025. In de winter is het voor de meeste apen te koud om buiten te zijn. Je zou ze niet kunnen zien. De jaarlijkse wintersluiting is dus heel logisch.
De kans dat ik de komende 2 weken nog op bezoek ga, is klein. Daarom deel ik een soort overzichtsblog met enkele van de prachtige baby’s dit jaar. De laatste foto is van de kersverse gorilla baby, die op deze foto 10 dagen oud is. Fijn dat het nog voor de wintersluiting geboren is. We konden het nog net komen bewonderen.
Ik het abonnement al verlengd voor 2025. Ik in het voorjaar weer verder met het fotograferen in de Apenheul. Het is altijd een genot om er te zijn.
Gisteren ging ik naar de Apenheul met het idee dat het de laatste keer zou zijn dit jaar. Het was weer heerlijk. Ik hoop daarom dat het nog een keer lukt dit jaar. Als het droog is en boven de 15 graden, dan is het “Apenheul here I come”.
Het licht was mooi. De bladeren beginnen alweer een beetje te kleuren. Dan krijgen de foto’s een mooie warme achtergrond. Daarom moet ik er zeker weer naartoe deze herfst.
Verder nam ik wat foto’s van soorten waar ik een specifieke post over wil maken. Onder anderen over de bonobo. Toch is mijn eerste foto hier onder een van een bonobo baby. Zo lief klein hummeltje.
Ik deel hieronder een selectie van de foto’s die ik maakte.
Baby bonobo
Ik deel ook twee foto’s van kapucijnaapjes. Leuke beestjes, maar altijd zo bloedserieus. Ze zijn heel intelligent, actief en handig, alleen past het snoetje er niet helemaal bij.
Dit is wat mij betreft de beste foto van de dag. Nee, deze franjeaap lacht niet. De non-verbale communicatie van apen is nu eenmaal anders dan die van mensen. Dit aapje begroette een andere aap, net nadat er een conflict was geweest. Dit is het gezicht van de begroeting, maar wel wat onderdanig.
Dat ik dit wist te vangen, was puur geluk. Ik richtte mijn camera toevallig net op deze aap. En toen kwam dit gezichtje. En klik!
Gisteren was het weer perfect voor een bezoek aan de Apenheul. Omdat ik vrij was, was er niets dat me weerhield om er naartoe te gaan. Ik heb genoten.
Het gebied van de berberapen was open. De vorige keer niet en dat scheelt enorm bij het fotograferen. Het gaf me de kans om heel veel foto’s te maken. Ook van het kleine jonge aapje van 4 weken oud.
Het is mooi om te zien met hoeveel liefde en aandacht jongen worden omringd. De kleine is daar niet altijd helemaal blij mee. Op een bepaald moment, was hij helemaal verdwenen tussen alle familieleden. Heerlijk om te zien dat hij er daarna tussenuit piepte. Zijn kopje kwam mooi in beeld. En klik!
Ik deel hier een selectie van de foto’s die ik heb gemaakt.
Sinds vorig jaar is er een nieuw gebied met loslopende apen in de Apenheul. De Apenheul is een van mijn favoriete plekken om te fotograferen. Het feit dat de apen veel ruimte hebben en voor een groot deel los lopen en klimmen in het park, maakt dat je ze met natuurlijk gedrag kunt zien. Ook voelt het minder als een opgesloten dier. In sommige dierentuinen voelt dat niet helemaal goed.
Zoals gezegd een nieuw gebied. Ook met twee nieuwe soorten apen. Vorig jaar had ik weinig geluk met fotograferen daar. Er zitten Talapoins en West-Afrikaanse franjeapen. Deze laatste had ik zelfs helemaal niet kunnen fotograferen. Ik was daarom blij dat tijdens mijn eerste bezoek aan de Apenheul dit jaar, de franjeapen buiten waren en het perfecte model speelden.
Ik deel 5 foto’s van de West-Afrikaanse franjeaap. Het zijn grotere rustige apen. Ze maken grote sprongen. Heel knap vind ik ze niet. Ze lijken en chronische bad-hair-day te hebben. Wel hebben ze prachtige bruine ogen en een mooie blik.
De laatste foto heb ik werkt op een zwarte achtergrond en monochrome.
West-Afrikaanse franjeaap – King colobusWest-Afrikaanse franjeaap – King colobusWest-Afrikaanse franjeaap – King colobusWest-Afrikaanse franjeaap – King colobusWest-Afrikaanse franjeaap – King colobus
De laatste week van mijn vakantie heb ik genoten van een bezoek aan de Apenheul. Het weer was perfect! Niet te veel zon en niet te warm. Achteraf gezien was het een dag waarop alles lukte. Ik zie dat pas als ik thuis ben helaas. Mijn voorkeursoog waar ik mee door de zoeker kijk, laat me nog steeds in de steek. Ik zie er maar 65% mee. Het is iets waar geen bril voor is en het is geen staar. Er is wel een kans dat het vanzelf over gaat, maar dat kan lang duren. Na maanden zie ik nog geen verbetering. Mogelijk moet ik de risicovolle operatie wel laten doen. Nu kan ik alleen automatisch scherpstellen fotograferen en thuis kijken of het is gelukt.
Maar goed. Dit keer was ik blij met het resultaat. Van dit bezoek deelde ik al de Keizertamarins. Het gezinnetje met de tweeling. Nu deel ik close-up portretten die ik die dag maakte.
Veel plezier!
Bao Bao, GorillaRoodbuikmaki – Red-bellied lemurRode brulaap – Red howlerNemsi, GorillaBerberaap – Barbary macaqueWitgezichtsaki – White-faced sakiMFugaji, GorillaRode vari – Red ruffed lemur
Een dagje Apenheul vandaag. Het was heerlijk. Perfect weer en de apen werkten mee. Ik kwam vanmiddag laat thuis met heel veel foto’s. Ik zag het jongste aapje. Een enkele uren oude rode brulaap. En ik zag de kleinste aapjes. Tenminste, ik denk wel dat ze de kleinsten zijn. Ondanks dat ze al 4 weken oud zijn.
Wat zijn ze leuk! Zulke lieve gezichtjes. En moeder keizertamarin voedt ze op naar zelfstandige aapjes. De tweeling werd zonder pardon van de rug verwijderd. Ze konden dan zelf klimmen, terwijl moeder wat tijd voor zichzelf nam. Nu heb ik zelf een tweeling. Ik weet dat dat heel vermoeiend kan zijn Maar met vier weken kon ik ze nog niet achter laten en zeggen: zoek het nu zelf maar even uit.
De communicatie van tamarins bestaat uit heel hoog piepen. Ook de kleintjes doen dat. Het geluid dat het aapje op de tweede foto maakte, kon ik niet horen. Te hoog neem ik aan. Maar vrij vertaald riep het denk ik zoiets als “Mama!”
Keizertamarins komen uit de oerwouden van Zuid Amerika. De lichaamslengte is 23 tot 26 cm, de staartlengte 39 tot 42 cm en het gewicht 450 gram. Volwassen zijn ze maar heel klein. Dan kun je wel ongeveer bedenken hoe klein deze ukkepukjes zijn.
